Nastała ciemność.
Ostatni moment jaki zapamiętałam to, to że zostałam brutalnie ogłuszona przez swojego przeciwnika, kiedy chciałam go
zaatakować. Potem tylko czułam jak ktoś wbija coś mi ostrego w szyje. Można było zgadnąć,
że to mój
niby tatuś posila się moją krwią. Wiedziałam, że ze mną koniec. Jednak po kilku sekundach poczułam jak moje
ciało opada na
miękką ściółkę leśną. Co
dziwnego później czułam jak moje serce coraz mocniej, potężniej
i gwałtownie bije,
jak również moje wszystkie organy wewnętrzne zostają oblane jakimś ciepłym, wręcz parzącym płynem. Było to gorsze przeżycie i ból, niż podczas przemiany w pierwotną hybrydę. Nie
wiedziałam co się ze mną dzieje. Czyżbym miała w taki sposób
umrzeć.
Najdziwniejsze jest to, że nie wydobyłam z siebie ani jednego małego pisku
czy syczenia z bólu. Wszystko miałam zablokowane. Mój wzrok, słuch i głos zostały zamknięte tak, aby
były niedostępne dla
innych. Coraz bardziej zostawałam przyciśnięta przez ten ból. Przed moimi oczami był tylko mrok.
Myślałam, że oszaleje
przez tą pustkę. W myślach krzyknęłam
imię mojego
ukochanego:
- Jacob! – miałam nadzieję, że się odezwie,
ale nie spełniło się to, wręcz przeciwnie nikt nie odpowiedział. Przez dłuższą chwilę zamilkłam. Poddałam się.
- Żegnaj.
Kocham ciebie. Zawsze będę. – już pogodziłam się z tym, że go więcej nie zobaczę. Wtedy usłyszałam nie znany mi dotąd melodyjny
i piękny kobiecy
głos:
- Nie poddawaj się. Jacob nie
może po raz
drugi cierpieć z powodu śmierci ukochanej kobiety – teraz to naprawdę zdębiałam.
- Czy ja już wariuje?! –
pomyślałam sobie.
- Nie wariujesz.
Musisz żyć dla niego. Walcz!
– znowu ją usłyszałam.
- Jak nie
wariuje. To kim ty jesteś?
- Jestem jego
pierwszą miłością… - nagle
przede mną pojawiła się dziewczyna z czekoladowymi oczami o
kasztanowych włosach. Była naprawdę piękna i kogoś mi bardzo przypominała. Nagle olśniło mnie:
- Zaraz …
powiedziałaś pierwszą miłością? To ty jesteś…
- Renesmee – skończyła za mnie. –
Tak to ja. Nie możesz zostawić Jake. On po raz drugi nie przeżyje śmierci ukochanej
kobiety. Po za tym walcz o niego i o swoje szczęście.
- Nic z tego nie
rozumiem. Dlaczego mnie do tego namawiasz, przecież on był twoją miłością? Powinnaś mnie do niego
zniechęcić, a nie zachęcać?
- Tak. Był moją miłością, ale to
przeszłość.
On teraz jest wpojony w ciebie. Dlatego musisz walczyć, aby być szczęśliwą i nie
tylko. Musisz uporządkować swoje życie. – teraz całkiem zgłupiałam.
- Uporządkować? Co masz na
myśli?
- Najpierw
pogodzić się z tym kim
jesteś.
- Z tym się nigdy nie
pogodzę. Nie pogodzę się z tym, że jestem
córką Eleny i
Retrona Vankuver. Nie wybaczę im nigdy tego co mi zrobili. To przez nich stałam się wybrykiem
natury. Jak również nie wybaczę nigdy Aro Volturi, że przemienił mnie w pół wampira.
Nie nawiedzę ich za to. Nie pogodzę się z tym, że stałam się hybrydą. – zacisnęłam pięści ze złości.
- Rozumiem co
czujesz. – przybliżyła się do mnie postać rudowłosej dziewczyny – Lecz powinnaś pogodzić się z tym,
ponieważ nie będziesz tylko
hybryda pół wampira i pół wilkołaka.
- Że co? –
spojrzałam się w jej
czekoladowe oczy.
- Staniesz się trój hybrydą. Mieszańcem wampira, wilkołaka i harpii.
- Jak to harpii…?!
– zatkało mnie.
- Ponieważ Retron Vankuver
jest w połowie wilkołakiem i harpią.
- Stanę się potworem? –
w oczach miałam łzy. Renesmee widząc to położyła swoją prawą dłoń na moim prawym ramieniu.
- Nie martw się. Nie
staniesz się tak odrażająca jak przywódca pierwotnych wilkołaków. Będziesz wyglądać tak jak
teraz. Jak normalny człowiek. Tylko twoja siła zwiększy się i kolor
oczów, który będziesz musiała ukryć. – spojrzałam na nią – Dasz sobie radę, więc czas obudzić się. Powodzenia. Dbaj o Jake. – postać zniknęła,
kiedy to ja chciałam jej zadać mnóstwo pytań. Przede wszystkim skąd ona tyle
wie o mnie. Jednak mniejsza z tym. Zrobię tak jak mi doradziła. Pogodzę się z tym kim się mam stać. Jedno
zrozumiałam dlaczego
mnie tak to wszystko piekło, bowiem przemieniałam się w trój
hybrydę. Już mnie nic
nie bolało. Czas nadszedł otworzyć oczy…
Krótkie... wiem, lecz na tyle miałam wenę. Mam nadzieję, że następna notka będzie dłuższa.
Pozdrawiam
Bardzo ciekawy zwrot akcji. Tego się nie spodziewałam! Oby tak dalej;)
OdpowiedzUsuńSuper blog :) czekam na następny rozdział
OdpowiedzUsuńmasz racje to jest szantaż ale ci wybaczę ponieważ...
OdpowiedzUsuńTwój blog mnie powala.
A Lilian terz mi się podoba.
ok pzdr.
Czekam na next i mam nadzieję że się na nas (twoich czytelników ) nie obraziłaś za brak komentarzy.=) XD
Śliczne opowiadanko. <3
OdpowiedzUsuńBardzo ciekawe opowiadanie. Pisz dalej. Myślę że powinnaś mieć kogoś kto mógłby przeczytać rozdział zanim go opublikujesz i zrobi dla ciebie korektę tekstu. Czasami widzę trochę błędów stylistycznych ale przypuszczam że wynika to z pośpiechu:)Życzę powodzenia i czekam na iąg dalszy:):)
OdpowiedzUsuń